udostępnij:
W 157-tą rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego odbyły się uroczystości we wrocławskim kościele pw. Elżbiety. Odprawiona została uroczysta Msza święta w asyście pocztów sztandarowych Związku Piłsudczyków, Solidarności Walczącej, harcerzy oraz innych pocztów reprezentujących szkoły i stowarzyszenia.
Uczestnicy uroczystości licznie zgromadzeni wrocławianie, przedstawiciele władz województwa i samorządowych oraz instytucji w asyście orkiestry wojskowej i kompani honorowej Wojska Polskiego przeszli wrocławskim Rynkiem pod Uniwersytet Wrocławski, gdzie odbyły się dalsze uroczystości.
Warto przypomnieć, że Marian Langiewicz jeden z przywódców powstania studiował także na Uniwersytecie Wrocławskim.
Kwiaty w kolorze biało-amarantowym, które były przyjęte jako barwy narodowe w czasie powstania styczniowego złożył pod pamiątkową tablicą Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego. Kwiaty pod tablicą poświęconą poległym powstańcom złożył także dyplomata z konsulatu węgierskiego.
Powstanie Styczniowe, ostatni i największy z dziewiętnastowiecznych zrywów narodowo-wyzwoleńczych Polaków, mimo porażki stało się zwrotnym punktem w naszej walce o odzyskanie niepodległości. Zapoczątkowane w najtrudniejszej porze roku przez świadomą prowokację kolaborantów na usługach Rosji, toczone wbrew ze wszech miar niekorzystnym warunkom bez wsparcia własnego wojska objęło rozległe obszary ziem zaboru rosyjskiego trwało blisko dwa lata i zaangażowało ponad 200 tys bojowników, w tym licznych mieszkańców pozostałych zaborów, a nawet ochotników cudzoziemskich. Asymetria sił i środków zmusiła powstańców do przyjęcia taktyki partyzanckiej, a w miastach rozwinęła się w nieznanym wcześniej rozmiarze konspiracja, która doprowadziła do utworzenia pierwszego polskiego państwa podziemnego z tajnym Rządem Narodowym, administracją regionalną, służbami wywiadowczymi oraz kontrwywiadowczymi, dyplomacja, aparatem podatkowym, a nawet prasą. Wzorce i doświadczenia powstańczej konspiracji wykorzystano
w późniejszej walce o niepodległość ojczyzny, zarówno podczas pierwszej jak i drugiej wojny światowej. W bojach polskich “partii powstańczych” (oddziałów partyzanckich) z Moskalami brali także udział przedstawiciele innych nacji, zamieszkujących Kresy dawnej Rzeczypospolitej, a oficjalnym symbolem powstańców był herb Rzeczypospolitej Trojga Narodów: Orzeł Korony, Pogoń Litwy i Archanioł Rusi. Reakcją na Powstanie były surowe represje ze strony Rosjan. W ponad 1200 potyczkach i bitwach poległo blisko 20 tys powstańców, ponad 40 tys. objęły wyroki śmierci i więzienia. Około 10 tys. bojowników zdołało przedostać się poza granice Imperium Rosyjskiego i uniknąć kaźni. Stracenia, zesłania na Syberię i konfiskaty majątków dotknęły nie tylko szlachtę stanowiąca przez wieki “naród polityczny”, lecz także licznych przedstawicieli pozostałych stanów społecznych, które rozpoczynały swoją drogę ku pełnej świadomości narodowej i obywatelskiej. To tragiczne wspólne doświadczenie bardzo przyczyniło się do budowy nowoczesnej tożsamości narodowej i ukształtowało patriotyzm k
olejnych pokoleń Polaków, którzy w 1018 r. zdołali odbudować niepodległe Państwo Polskie. Wśród przybywających spoza kordonów zaborczych powstańców znaleźli się także polscy studenci Uniwersytetu Wrocławskiego. Było ich kilkudziesięciu, a 12 z nich poległo. Byli to: Ignacy Gosk, Zygmunt K
ucharski, Karol Liebelt, Nikodem Maryański, Celestyn Milewski, Wacław Neustuppe, Artakserkses Pągowski, Ignacy Plewiński, Lucjan Smyt, Franciszek Szrajer, Kazimierz Unrug i Kazimierz Zimmerman. Ich pamięć uwiecznia tablica wmurowana w ścianę gmachu głównego uczelni.
Związek Piłsudczyków Oddział we Wrocławiu
Wrocław 26 stycznia 2020.
